Ο χρόνος χωρίζεται σε εποχές.Σε δύο εποχές,όχι σε τέσσερις.Αλλά επικράτησε να λέμε πως χωρίζεται σε τέσσερις εποχές,γιατί κανείς δεν θα διάλεγε να φάει πίτσα "δύο εποχές",ούτε θα θυμότανε κανείς τον Βιβάλντι σήμερα αν είχε συνθέσει τις "δύο εποχές".Ο άνθρωπος θέλει να έχει επιλογές,ποσότητα,και το ¨δύο",όσο κι αν θεωρείται πληθυντικός,δεν αρέσει σε κανέναν και δεν κάνει κανέναν να αισθάνεται ούτε παντοδύναμος,ούτε προσφέρεται να καλύψει το αίσθημα του κενού,αντίθετα τον περιορίζει ότι έχει μόνο δύο επιλογές.Άλλωστε,το νούμερο "δύο",συνήθως αφορά σε δύο πράγματα αντίθετα.Π.χ το άσπρο και το μαύρο,το μακρύ και το κοντό,ο άντρας και η γυναίκα,το αλάτι και το πιπέρι,το καλό και το κακό.Αντίθετες έννοιες,όσο και συμπληρωματικές,έννοιες που αν δεν υπήρχε η μία δεν θα υπήρχε και η άλλη.Δύο
Δύο εποχές.Η εποχή που είσαι Μίδας και ό,τι αγγίζεις γίνεται χρυσάφι και η εποχή που ό,τι αγγίζεις γίνεται σκατά.Η εποχή που είσαι το κέντρο του κόσμου,το επίκεντρο του σεισμού,που παίρνεις αποφάσεις,που έχεις επιλογές,που διαλέγεις εσύ προς τα που θα είναι στραμένες οι περσίδες του ερκοντίσιον,που κρατάς εσύ το τηλεκοντρόλ.Που είσαι εσυ που θα πεις "έλα"ή "φύγε","θέλω"ή "δεν θέλω","ναι"ή "όχι","μπορώ"ή "δεν μπορώ".Μεγαλεία.Και όλοι γύρω σου,ή έστω αυτοί που θες ,σε υπολογίζουν αν όχι πριν τον εαυτό τους,τουλάχιστον όσο τον εαυτό τους.Και εσύ νομίζεις πως αυτό θα κρατήσει για πάντα.
Νομιζεις.Γιατί ξυπνάς ένα πρωί,ή μεσημέρι αν ξενύχτησες,και βλέπεις πως δεν μπορείς πια να ελέγχεις τα πάντα.Ίσως και να μην μπορούσες ποτέ,αλλά εσύ έτσι νόμιζες.Από κέντρο γίνεσαι απόκεντρο,από επίκεντρο του σεισμού γίνεσαι ρήγμα,και νιώθεις μια κάποια τύχη αν σου έχει μείνει έστω το ερκοντίσιον.Το τηλεκοντρόλ όσο και να το ψάχνεις δεν το βρίσκεις,ίσως κάποιος το πήρε μαζί του.Φεύγοντας.Ή του το άφησες εσυ.Φεύγοντας.Όποιος θέλει έρχεται,όποιος θέλει φεύγει,κι εσύ εκεί λίγο παρατηρητής,λίγο εισπράκτορας που κόβει εισητήρια στους αλλους που μπαινοβγαίνουν είτε το θέλεις είτε όχι,γιατί δεν ρώτησαν αν θέλεις για να έχεις την επιλογή να απαντήσεις "ναι"ή "όχι".Και δεν σε ρωτάνε πια αν μπορείς ή δεν μπορείς.Και όλοι γύρω σου,έστω αυτοί που θες,βαρέθηκαν ή κουράστηκαν να σε υπολογίζουν.Και εσυ νομίζεις πως αυτό θα κρατήσει για πάντα.
Και κάπου εκεί θυμάσαι όλα εκείνα τα "για πάντα"που άκουσες και σου είπαν.Και βλέπεις ότι κανένα ¨για πάντα"δεν κράτησε.Ούτε καλό,ούτε κακό.Και σχέσεις άλλαξες,και φίλους,και δουλειές,και νούμερο στα ρούχα,και σπίτια,και κούρεμα,και μάρκα στα τσιγάρα.Άλλαξες.Όπως αλλάζουν οι περσίδες στο ερκοντίσιον και τα κανάλια στο τηλεκοντρόλ.Όπως αλλάζουν οι επιλογές.Σου.Κι όπως αλλάζουν οι εποχές που διαδέχονται η μία την άλλη.
Δύο εποχές.Η εποχή που είσαι Μίδας και ό,τι αγγίζεις γίνεται χρυσάφι και η εποχή που ό,τι αγγίζεις γίνεται σκατά.Η εποχή που είσαι το κέντρο του κόσμου,το επίκεντρο του σεισμού,που παίρνεις αποφάσεις,που έχεις επιλογές,που διαλέγεις εσύ προς τα που θα είναι στραμένες οι περσίδες του ερκοντίσιον,που κρατάς εσύ το τηλεκοντρόλ.Που είσαι εσυ που θα πεις "έλα"ή "φύγε","θέλω"ή "δεν θέλω","ναι"ή "όχι","μπορώ"ή "δεν μπορώ".Μεγαλεία.Και όλοι γύρω σου,ή έστω αυτοί που θες ,σε υπολογίζουν αν όχι πριν τον εαυτό τους,τουλάχιστον όσο τον εαυτό τους.Και εσύ νομίζεις πως αυτό θα κρατήσει για πάντα.
Νομιζεις.Γιατί ξυπνάς ένα πρωί,ή μεσημέρι αν ξενύχτησες,και βλέπεις πως δεν μπορείς πια να ελέγχεις τα πάντα.Ίσως και να μην μπορούσες ποτέ,αλλά εσύ έτσι νόμιζες.Από κέντρο γίνεσαι απόκεντρο,από επίκεντρο του σεισμού γίνεσαι ρήγμα,και νιώθεις μια κάποια τύχη αν σου έχει μείνει έστω το ερκοντίσιον.Το τηλεκοντρόλ όσο και να το ψάχνεις δεν το βρίσκεις,ίσως κάποιος το πήρε μαζί του.Φεύγοντας.Ή του το άφησες εσυ.Φεύγοντας.Όποιος θέλει έρχεται,όποιος θέλει φεύγει,κι εσύ εκεί λίγο παρατηρητής,λίγο εισπράκτορας που κόβει εισητήρια στους αλλους που μπαινοβγαίνουν είτε το θέλεις είτε όχι,γιατί δεν ρώτησαν αν θέλεις για να έχεις την επιλογή να απαντήσεις "ναι"ή "όχι".Και δεν σε ρωτάνε πια αν μπορείς ή δεν μπορείς.Και όλοι γύρω σου,έστω αυτοί που θες,βαρέθηκαν ή κουράστηκαν να σε υπολογίζουν.Και εσυ νομίζεις πως αυτό θα κρατήσει για πάντα.
Και κάπου εκεί θυμάσαι όλα εκείνα τα "για πάντα"που άκουσες και σου είπαν.Και βλέπεις ότι κανένα ¨για πάντα"δεν κράτησε.Ούτε καλό,ούτε κακό.Και σχέσεις άλλαξες,και φίλους,και δουλειές,και νούμερο στα ρούχα,και σπίτια,και κούρεμα,και μάρκα στα τσιγάρα.Άλλαξες.Όπως αλλάζουν οι περσίδες στο ερκοντίσιον και τα κανάλια στο τηλεκοντρόλ.Όπως αλλάζουν οι επιλογές.Σου.Κι όπως αλλάζουν οι εποχές που διαδέχονται η μία την άλλη.
Αχ ένα σκουπιδάκι.......
ΑπάντησηΔιαγραφή