Περίμενα σε εναν δρόμο,σε μια διασταύρωση.Τους φίλους μου να έρθουν.Με πήρανε τηλέφωνο να μου πουν ότι θα αργήσουν.Βαριόμουνα να περιμένω και άρχισα να περπατάω.Λίγο πιο κάτω σε συνάντησα τυχαία και μου είπες να πάμε για καφέ.Όσο και αν παραξενεύτηκα που σε είδα μετά από τόσο καιρό,όσο κι αν παραξενεύτηκα που μιλήσαμε σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα,κοίταξα το ρολόι μου,είδα ότι έχω χρόνο και συμφώνησα να πάμε για καφέ.Πήγαμε και κάτσαμε σε μια πλατεία σε ένα μεγάλο τραπέζι κάτω από ένα μεγάλο δέντρο."Μεγάλο δεν είναι αυτό το τραπέζι για τους δυό μας?",σε ρώτησα."Δεν είναι μεγάλο,θα έρθουν και άλλοι",μου είπες.Και ήρθαν.Και κάτσαμε όλοι μαζί,και μιλάγαμε,και γελάγαμε τόσο δυνατά,που αν υπάρχε θεός μας άκουγε και γέλαγε κι αυτός μαζί μας.Για άλλους λόγους.Τα γέλια μας χαλούσαν γειτονιές,κι εκείνος με τα γέλια του χαλούσε τα σχέδια μας.Εκείνα τα σχέδια που χρόνια πριν μας έκαναν να μην μιλάμε,να μην πίνουμε καφέδες παρέα,να μην γελάμε.Ή ίσως γελούσε γιατί εκείνος ήξερε...
Είμασταν όλοι μαζί.Εγώ σας ήξερα όλους.Εσείς δεν γνωριζόσασταν μεταξύ σας,Αλλά ήταν ωραία.Σαν να έπρεπε να σας συνατήσω και σαν να έπρεπε να συναντηθείτε κι εσεις μεταξύ σας.Κι η ώρα πέρασε,ο ήλιος έσβησε και εμείς σαν να περιμέναμε ότι η δύση του ήλιου σήμαινε την λήξη της συνάντησης αυτής,αρχίσαμε να φεύγουμε ένας ένας,χωρίς "αντίο",χωρίς"θα μιλήσουμε",χωρίς "τα λέμε".Μόνο με ένα χαμόγελο στα μάτια.Και μείναμε εγώ κι εσύ."Πάμε σπίτι μου",μου είπες,κι εγώ σε ακολούθησα χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη σαν να ήταν το δεύτερο πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου.Το πρώτο πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου,έμοιαζε να ήταν εκείνος ο καφές με εσένα και με όλους εκείνους που δεν μιλάμε πια,ούτε γελάμε.
 Και πήγαμε σπίτι σου.Έξω,ο κόσμος πηγαινοερχότανε βιαστικά,σαν να είχε να παέι σε γιορτή.Κόσμος πολύς,γελούσε,μιλούσε,τραγουδαγε.απο τον δρόμο ακουγόταν μουσική.μεσα ειχε ησυχία.πηγες στο δωμάτιο σου να αλλαξεις και εγω έμεινα στο σαλόνι.ο κόσμος έξω συνέχιζε να διασκεδάζει και εχω άρχισα να κλαίω.με εκείνο το κλάμα που σε πνίγει,με εκείνο το κλάμα που σε λυτρωνει.ανοιξες την πόρτα και μπήκες στο σαλόνι με βήματα,αργά,σταθερά,απορημενα.με κοιταζες που εκλαιγα.δεν μιλησες.ποτε δεν μιλαγες,γιατι να το κανεις τωρα."απο όλους αυτούς που ήρθαν και έφυγαν γιατι εμεινες  εσυ;", σε ρώτησα.δεν απαντησες.παλι.σηκωθηκα να φύγω. "Μείνε",μου είπες. "Φεύγω",σου είπα,"έξω έχουνε γιορτή".
Ξυπνησα.ειχα αργησει

Στο δημοτικό είχα ημερολόγιο.
Σε ενα πάρτυ που έκανα διάβασαν το ημερολόγιο μου η ξαδερφη μου και ο γιος της νονας μου και έμαθαν οτι αγαπάω τον Ηλία.πηγαν και του το είπαν.
Αν διαβάσετε το μπλογκ μου πείτε στον Ηλία οτι δεν τον αγαπάω πια.

Περιμένω.να περάσει η ωρα.για να πάω στην ψυχολόγο.αναγκαστικα ξεκινησα,μην νομίζετε.πρεπει να συμπληρώσω σαράντα ώρες θεραπείας για να πάρω το πτυχίο μου.τωρα πρεπει να ειμαι στις 1040 ώρες θεραπείας.θελω και πήγαινω,να νομίζετε.ωραια ειναι.πλακα εχει.καλα δεν εχει παντα πλάκα,αλλα ειναι ωραία.παω εκει και βγαίνω άλλος άνθρωπος.τουμπανο απο το κλάμα ανθρωπος.νομιζω οτι με χρεώνει τα χαρτομαντηλα,οχι την δουλειά που κάνουμε.καμια φορά σκέφτομαι οτι ενω ντρέπομαι να βάλω σορτσακι,δεν ντρέπομαι να κάτσω μπροστά απο μια άγνωστη και να μιλάω,να μιλάω,να μιλάω.τωρα τελευταία την ακούω κιόλας οταν μιλάει και εκεινη.παλια δεν την άκουγα.να μιλήσω ήθελα.και μιλάω.και ακούει εκεινη όσα έχουν ακούσει ολοι οι αλλοι,και ακούει εκεινη όσα δεν έχουν ακούσει ολοι οι αλλοι.και ψάχνουμε να βρούμε γιατι εχω γίνει τα σκατα που εχω γίνει,και τι σκατα θα κανω τα σκατα που ειμαι.βασικα εγω λέω οτι ειμαι τα σκατα που εχω γίνει.εκεινη μου λέει μακάρι να μπορούσα να δώ αυτο που βλέπει εκεινη.δεν ξέρω τι βλέπει εκεινη.εγω δεν με βλεπω.με ακούω,με κουβαλάω,με αντέχω.οχι παντα.καλα βασικά τις περισσότερες φορές δεν με αντέχω.σημερα δεν ξέρω τι να της πω.τι να της πω απο ολα.τι να της πρωτοπω.σημερα εχει πανσέληνο.στον υδροχοο λέει.εγω ειμαι υδροχοος.αρα εχω πανσέληνο.αρα δηλαδή θα πρεπει να γίνω όλοστρογγυλή,να βγάλω τρίχες και να πάθω παλιρροια.ολοστρογγυλη δεν με λες,ουτε και τριχωτη.παλιρροια εχω πάθει όμως.