ανθρώπων απο-λογισμοί

Αντίστροφη μέτρηση...Λίγες ώρες για να φύγει αυτή η χρονιά και να έρθει η επόμενη...Ώρες...Χρόνος,μια σύμβαση των ανθρώπων για να συνεννοούνται.Λες και μετά την "θέσπιση" της ώρας,οι άνθρωποι δεν αργούν,δεν φτάνουν νωρίτερα,δεν περιμένουν,δεν βιάζονται,δεν αγχόνονται,Μετράνε,και αυτό τα λέει όλα.Όταν μετράς χάνεις την ουσία,την ουσία δεν μπορείς να την μετρήσεις.Αλλά έτσι ήταν πάντα ο άνθρωπος,έδινε σημασία σε ότι χώραγε στο χέρι του και μπορούσε να μετρηθεί.Και προσπάθησε να τα μετρήσει όλα,τις στιγμές,τις αγάπες,τις φιλίες,τις απώλειες,τους αποχωρισμούς,τα λάθη,τα σωστά,τις μέρες,τις νύχτες.Και αποφάσισε να δώσει σε αυτά σημασία,με το να βάλει μπροστά το "πιο" και να τα αριθμήσει.Να συνεχίσει την ζωή του και να θυμάται ποια ήταν η πιο ωραία μέρα της ζωής του,ποιά ήταν η πρώτη του αγάπη,πότε ήταν η πιο σημαντική απώλεια της ζωής του,το μεγαλύτερο του λάθος,το πιο ανολοκλήρωτο πάθος,ο καλύτερος του φίλος,η μεγαλύτερη του επιτυχία,η πιο ευτυχισμένη στιγμή,η πιο δύσκολη στιγμή,τι έχει μετανιώσει περισσότερο και τι θα ξαναέκανε ξανά και ξανά και ξανά.Αυτό κάνει ο άνθρωπος,μετράει και βάζει ταμπέλες,και αναφέρει τις "πιο"ταμπέλες,λες και οι άλλες οι μικρές και ασήμαντες δεν έχουν αξία....
Αυτό κάνει και τώρα,λίγες ώρες πριν να φύγει το 2011.Μετράει και κάνει "απολογισμούς".Ποτέ δεν μου άρεσαν οι απολογισμοί,πάντα με έκαναν να νιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ για κάτι.Κι εγώ δεν νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ για τίποτα.Ούτε και να υποσχεθώ και τίποτα.Ούτε στον εαυτό μου,ούτε στους άλλους,ούτε στη νέα χρονιά.Το μόνο που ξέρω,και που θέλω να συνεχίσω να ξέρω είναι οτι είμαι άνθρωπος.Και σαν άνθρωπος και αυτή την χρονιά όπως και την προηγούμενη,ξέρω ότι θα κάνω λάθη,αλλά θα κάνω και σωστά,ότι θα πέσω αλλά και θα σηκωθώ,ότι εκεί που θα κλαίω εκεί θα γελάσω,ότι θα ερωτευτώ αλλά και ότι θα πονέσω,ότι θα χάσω αλλά και ότι θα κερδίσω,ότι θα ζητησω συγγνώμη και ότι όταν μου ζητήσουν θα πω"έλα μωρέ δεν πειράζει",ότι κάποιους θα στεναχωρήσω και ότι κάποιοι θα με στεναχωρήσουνε,ότι θα συνεχίσω να ζω την κρίση και ότι θα πάθω πολλές κρίσεις,ότι εκεί που θα πιστέυω ότι δεν υπάρχει αύριο,εκεί θα αρχίσω να γελάω σαν να μην υπάρχει αύριο.Για ένα και μόνο νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ και ένα μόνο θα υποσχεθώ για το 2012,για το ότι θα είμαι άνθρωπος.

La belle indifference-Η μακάρια αδιαφορία

Noun

la belle indifference (uncountable)

(psychology, dated) A condition in which the person is unconcerned with symptoms caused by a conversion disorder. A naive, inappropriate lack of emotion or concern for the perceptions by others of one's disability, usually seen in persons with conversion disorder   www.wiktionary.org

Δεν ξέρεις πώς και πότε δεν σε νοιάζει τίποτα.Πώς όλα ξαφνικά ή από πάντα μοιάζουν ανούσια,άσκοπα,προγραμματισμένα."Το να μην σε νοιάζει τίποτα".Απλά ξυπνάς ένα πρωί και είναι παραμονή χριστουγέννων,και δεν σου βγαίνει να νιώσεις χριστούγεννα,να ευχηθείς,να ακούσεις κάλαντα.Σου βγαίνει να πεις ένα "ε και?",και να συνεχίσεις την μέρα σου τόσο μακάρια και αδιάφορα όσο συνέχισες την χθεσινή και όσο θα συνεχίσεις την αυριανή.

Την χθεσινή,την αυριανή,που ήταν και θα είναι γεμάτη από στιγμές,ανθρώπους.καταστάσεις.Κι εσυ όλα αυτά τα προσπερνάς,σαν να συμβαίνουν επειδή πρέπει να συμβαίνουν,σαν να και να μην υπήρχαν δεν θα είχε καμία διαφορά.

Ο κόσμος γύρω κινείται σε γρήγορους ρυθμους,πονάει,κλαίει,γελάει,στεναχωριέται,χαίρεται,χωρίζει,ερωτεύεται,κι εσύ απλά...επιβιώνεις.Με γνώμονα και ασπίδα ένα "ε και?",που ίσως ποτέ να μην είπες,αλλά μόνο αυτό να νιώθεις.

Δεν υπάρχει χαρά αλλά ούτε και πόνος,τίποτα ικανό να σε συγκινήσει,να γεμίσει το κενό που νιώθεις μέσα σου.Αλλά δεν σε νοιάζει που δεν γεμίζει κιόλας.

Κάπου εδώ θυμήθηκα τον Φιν,που όλο παράπονο,απορία ίσως και απόγνωση ρώτησε την Εστέλα "Πώς είναι να μην νιώθεις τίποτα?"..."Μακάρια αδιαφορία",θα απαντούσα αν ρώταγε εμένα.

για τους φιλους μου,παλι μια σημειωση στο φέις,τότε,,,Ιούλιος του 2009

to karavi fevgei dwdeka para tetarto ki egw sikwthika apo tis 6.58.aghos na min to hasoume.aghos gia kati pou thelw na hasw.den thelw na figw,den thelw na girisw pisw,den thelw pali ta idia kai ta idia.thelw na katsw edw pou eimai,thelw na paw ekei pou den eimai,thelw na figw.thelw,thelw,thelw,
na eimai oli tin mera me to magio kai to malli tziva apo tin thalassa.na vlepw to derma mou mavro kai skasmeno apo ton ilio.na ehw mprosta mou tin thalassa kai na voutaw mesa na drositw,na xeplithw apo tis amarties.na min skeftomai.tipota.na min me noiazei.tipota.na girnaw spiti kourasmeni apo tin xekourasi.
den thelw xipnitiria.den thelw tilefwna kai sms.den thelw omilies kai sizitiseis.den thelw kalimeres kai kalinihtes.den thelw na skeftomai ti tha kanw to vradi.den thelw na kitaw to tavani.den thelw alles epanalipseis.
diakopes simainei diakoptw.ki egw thelw na diakopsw.den thelw na girisw.thelw na figw.
thelw na anoixw ta matia mou,na einai 6.58 kai na skeftw mesa ston ipno mou"nwris einai akoma,tha sikwthw argotera".kai meta na tentwthw kai na strifogirizw sto megalo mou krevati,na aggaliazw to maxilari kai me misokleista matia na prospathw na apofigw ton ilio pou tha tripwnei apo to parathiro.
na sikwthw argotera na piw kafe kai na kapnisw to prwto tsigaro tis meras.ekeino pou ehei mia gefsi stifi,pou asinaisthita ginetai proektasi tou heriou kai asinaisthita vriskei tin thesi tou sto stoma.na xipnaw siga siga,na min me noiazei ti egine xthes,na min me noiazei ti tha ginei avrio.na xipnane ki oi filoi mou enas enas,na leme vlakeies.aftes tis vlakeies pou kanoun ta sovara na fainontai asteia kai ta asteia sovara.
na kanw diakopes.na eimai moni mou.na eimai me tous filous mou.na eimaste oloi mazi ki o kathenas monos tou.
varethika na ftiahnw valitses.den mou aresoun oi valitses.ki ehw ftiaxei polles stin zwi mou.oi valitses deihnoun oti pas kapou gia na figeis.ki egw varethika na pigainw kai nafevgw.varethika tin hara tou na ftiahnw tin valitsa,na taktopoiw ta pragmata mou kai ftanontas na ta vgazw kai na prospathw na ta hwresw se mia ntoulapa alli,pou den einai dikia moumia ntoulapa pio mikri i pio megali apo afti pou ehw sinithisei.na prospathw na hwresw ta dika mou,afinontas hwro gia na hwresoun ki alla.kai meta varethika na etoimazw tin valitsa mou gia na figw.na petaw ta rouha mou opws opws kai atsala,viastika,xenerwmena.gia na figw kai na xanahwresw stin dikia mou ntoulapa pou ehw sinithisei.varethika na pigainw kai na erhomai.kourastika.
den thelw alles valitses.thelw na eimai me ena rouho pou na kaliptei osa thelw kai na deihnei osa thelw.na deihnei afto pou eimai.afto pou eimai otan koimamai,otan xipnaw,otan gelaw,otan klaiw,otan thimwnw,otan lipamai,otan hairomai,otan goustarw,otan xenerwnw,otan peinaw,otan dipsaw,otan...otan..otan...
ena rouho,mia thalassa,enan kafe,ena paketo tsigara kai merika herakia dipla mou etoima na me aggaliasoun i na me moutzwsoun...
paw na xipnisw afta ta herakia.6.58 itan prin apo 3 wres...to karavi fevgei...

μια σημείωση που είχα γ΄ραψει στο φέισμπουκ,αλλα μου ρθε να την βάλω εδω

Ginaika sta 30 perpataei stin Peiraiws,sto ipsos tis ELAIS,kai katefthinetai sto emporiko kentro.Vrizei tin kinisi,to kafsaerio,tin fasaria,to toso tsimento pou proklitika kai me tosi aftadeia aplwnetai kai ipswnetai pantou,tous odigous pou den ipologizoun fanaria kai pezous,tous odigous pou ehoun parkarei panw sta pezodromia,Vrizei,sihtirizei kai perpataei....Xafnika ekeini i mirwdia sokolatas haidevei ta routhounia tis kai tin anagazei na girisei to kefali tis dexia ki aristera psahnontas apo pou proerhetai.Se ligo den tin noiazei oute i kinisi,oute i fasaria,oute i tsimentoupoli giati magika metaferetai stin palia dikia tis tenekedoupoli...

Tote pou afti i mirwdia sokolatas tin sinodeve kathe mera sta paihnidia tis,sto dromo pros to sholeio,stis voltes me ta podilata.Tote pou itan paidi kai itan toso eftihismeni otan ta heria kai to stoma tis pasaleivotan me sokolta,tote pou olos o kosmos tis stamatouse ekei pou stamatouse kai i mirwdia tis sokolatas.Tote pou me ta alla paidia pernousan to gefiraki tou kifisou pou sinedee to moshato me to faliro,kai perpatousan mehri to palio ergostasio tis dei,mehri to ergostasio tis sokolatas.Thimithike pws anipomonousan na anoixei i porta tou ergostasiou otan elegan ta kalanta kai akougan apo ton ipallilo na leei "na ta peite".Kai aftes oi sokolates pou tous edinan itan i kaliteri antamoivi,megaliteri apo ola ta lefta pou mporei na mazevan ekeines tis meres.Thimithike pws tote itan eftihismeni me mia sokolata,kai ketelixe sto simperasma xronia meta,ekei panw stin peiraiws pws o anthrwpos den thelei polla gia na einai eftihismenos...

Allaxe katefthinsi kai pige exw apo to ergostasio.Anapse ena tsigaro kai stekotan ekei koitazontas to.Den tin enoiaze an kapoios perastikos tin pernouse gia treli,gia ipopti.Ekeini eniwthe san na eihe kerdisei to hryso eisitirio pou tha tis epetrepe tin aithousa sto ergostasio tou tsarly,ekei pou tin perimenan ta ouba louba kai tonoi sokolatas.Ekatse ekei kai thimithike ola afta pou eihe xehasei.Tin sholiki tis tsanta,to podilato tis,ta comics,tis koukles,tin shedia pou eihan ftiaxei kai eihan petaxei mesa ston kifiso.Thimithike pws san paidia eihan dwsei alli ennoia se afto to ergostasio kai alli se ola ta alla pou vrwmagan kai san paidia thewrousan pws den paragoun tipota hrisimo.Thimike to moto tis diafimisis"i prwti sou agapi kai pantotini" kai skeftike pws o diafimistis isws na itan kapoios apo ekeina ta paidia pou epaize krifto stis girw geitonies kai evazan orio gia tis kripswnes tous "mehri ekei pou mirizei sokolata"...

πάκινγκ

Κούτες,,,παντού κούτες...βαλίτσες,συρτάρια και ντουλάπες ορθάνοιχτα.Ρούχα να ξεπροβάλουν από παντού,φορεμένα,αφόρετα,"αγαπημένα",τζην χιλιοσκισμένα,ρούχα με τα ταμπελάκια.Ρούχα δικά μου,ρούχα που δανείστηκα,ρούχα που μου χάρισαν,που μου έκανα δώρο,που μου τα έδωσαν σαν "αναμνηστικά".Η μπλούζα της πενταήμερης,το παλτό από το Σόχο,το φουστάνι για τον γάμο της αδερφής μου,η μπλούζα που ξέχασε εκείνος πριν 5 χρόνια...ρούχα...

 Σε άλλο σημείο βιβλία.Από το σχολείο,από το πανεπιστήμιο,από την σχολή,από τα αγγλικά και τα γαλλικά.Κιτρινισμένα,άλλα διαβασμένα,άλλα δεν ανοίχτηκαν ποτέ.Χιλιογραμμένα.."ΠΥΞ ΛΑΞ", "ΘΥΡΑ 7","ΡΟΔΟΣ 1997","BEVERLY HILLS 90210","B+I+K=B.F.F,E",στιχοι τραγουδιών.μουτζούρες,σκίτσα και ζωγραφιές,μούτζες,τρίλιζες,το όνομα μου γραμμένο παντού.

  Δίπλα από τα βιβλία άλμπουμ.Ναι,πρόλαβα να ζήσω την αγωνία του να περιμένεις να εμφανιστεί το φιλμ και να σκίσω αντί να διαγράψω τις φωτογραφίες με τα χάλια μου.Φωτογραφίες από εκείνες τις μικρές τις τετράγωνες τισ παιδικές,χρώματα ξεθωριασμένα,Φωτογραφίες από το πρώτο σπίτι που κοιτάζοντας τες θυμήθηκα την μυρωδιά του.Διακοπές,χριστούγενα,πάσχα στο χωριό.Μαμά,μπαμπάς,αδερφή,παππούδες και γιαγιάδες,θείοι θείες και ξαδέρφια.Αναμνήσεις και πάλι,από αυτες που φέρνουν ένα χαμόγελο ή ενα δάκρυ.Ή και τα δύο μαζί.Φωτογραφίες από το σχολείο,από εκείνη την άχαρη αφηβεία,από εκείνες τις απέλπιδες δραματικές προσπάθειες από παιδί να φανώ γυναίκα.Τρρρρραγική προσπάθεια.Εκδρομές,διακοπές,κατασκήνωση.Φωτογραφίες χαζές,από βόλτες στην Αθήνα,από βραδινές εξόδους,από όσα είδα,έκανα,με παρέα ή μόνη μου.31 χρόνια σε εικόνες.Αν κάποτε έρθει η στιγμή που θα περάσει η ζωή  μπροστά από τα μάτια μου,μάλλον ξέρω ποια "καρέ",θα δω.

 Σι ντι,σι ντι,σι ντι.Αναρίθμητα.Πότε άκουγα εγώ Λάμπη Λιβιεράτο?Και καλά που τον άκουγα,πήρα και σιντι του?Μάλλον το πήρα τότε που πήρα κι εκείνο του Κόκκοτα.Του υιού.Θα ήταν όταν θα βαρέθηκα να ακούω την κασέτα των prodigy στο walkman.Ντιβιντι από εφημερίδες,μάλιστα...Τον λόγο που διάλεξα να συλλέξω τα άπαντα των γουέστερν δεν θα τον μάθω ποτέ μάλλον.Ή αν θέλω να τον μάθω θα ανατρέξω στα ντιβιντι με την εγκυκλοπαίδια της αστρολογίας και θα τον ανακαλύψω στον γεννέθλιο ΄χαρτη μου.

 Βιβλία,λογοτεχνικά.Από "το καπλάνι της βιτρίνας",μέχρι τον "αλχημιστή"(ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ),από τον"έρωτα στα χρόνια της χολέρας",τα άπαντα Καβάφη,από το"best moview of the 80's",μέχρι το "οι μεγάλες αλήθεις της τουαλέτας".Ναι οκ,και Δημουλίδου έχω,και το "Ανεξήγητο".

Περιοδικά..."Μανίνα","κατερίνα" σούπερ και απλή,μίκυ μάους,λούκυ λουκ,αστερίξ,το "τρίποντο",down town,nitro,cosmopolitan,national geographic,και μια "new york times",αδιάβαστη εννοείται!

 Πόστερ,στίκερς,κάρτες γεννεθλίων,ραβασάκια,γράμματα στοιβαγμένα σε κουτιά.Γραφικοί χαρακτληρες παιδικοί,ενήλικοι.Αποκόμματα εισητηρίων από θέατρα,συναυλίες,σινεμά,από την Ολυμπιάδα του 2004,εισητήρια αεροπλάνων,τρένων,βαποριών,φίλων παλιών.

Κούτες,βαλίτσες και δωμάτια που αδειάζουν.Για να γεμίσουν άλλα δωμάτια.Ποιο δύσκολο είναι να αδειάσεις,παρά να γεμίσεις τελικά.

Το πρώτο σου χαστούκι και παντοτινό.

Λένε ότι πάντα τα "πρώτα θυμόμαστε".Την πρώτη μέρα στο σχολείο,το πρώτο φιλί,την πρώτη ερωτική απογοήτευση,το πρώτο τσιγάρο,την πρώτη σοκολάτα,την πρώτη αγάπη,την πρώτη φορά που γνωρίζεις τι είναι αυτό το "σεξ" και σταματάς να ρωτάς και να βλέπεις μεταμεσονύκτιες ταινίες με το "χ" πάνω αριστερά στην οθόνη(όχι εγώ κάτι φίλοι μου),τις πρώτες διακοπές που έκανες χωρίς τους γονείς σου,το πρώτο μπάνιο χωρίς μπρατσάκια  κτλ κτλ κτλ.Από όλα αυτά και άλλα τόσα πρώτα,το "πρώτο"που μου έχει μείνει να εδω(δεν με βλέπετε,δείχνω δόξα πατρί),είναι το πρώτο χαστούκι.Κυριολεκτικό,μεταφορικά δεν μετράω πια.

 Ήμουνα πρώτη δημοτικού.Η "κυρία"μας μεγάλη σε ηλικία.Σαν γιαγιά.Θυμάμαι το άλλο τμήμα είχε μια "κυρία"πολύ νέα που στα διαλείματα 'επαιζε μαζί τους.Εμείς ζούσαμε την απόλυτη δυστυχία,γιατί καθώς δεν ξέραμε την ώρα δεν μπορούσαμε να υπολογίσουμε πότε θα βγούμε για διάλειμα."Σε λίγο χτυπάει",λέγαμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας,και δεν ξέραμε ούτε πόσο ήταν αυτό το "λίγο",ούτε πότε θα σήμαινε το κουδούνι του λυτρωμού.Στιφός άνθρωπος,στεγνός,από αυτούς που δεν έχουν χείλια.Κι εμείς,φοβισμένα πρωτάκια ψάχναμε να δούμε αν θα σκάσει κανένα χαμόγελο εκεί που οι άλλοι άνθρωποι έχουν χείλια,αν θα μας χαιδέψει το σκελετωμένο της χέρι το κεφάλι την ώρα που θα μπαίναμε στην τάξη.Μάταια.Μια "καλημέρα",μέσα από τα δόντια,κι ένα"καθήστε-ησυχία",μια λέξη.

 Και η πρώτη επαφή με το σχολείο να μοιάζει αγγαρεία,να κατουριόμαστε πάνω μας επίτηδες για να μας στείλουν σπίτι και να γλυτώσουμε,να πονάει η κοιλιά 5 μέρες την εβδομάδα για να μην πάμε σχολείο.Αλλά πίσω από όλα αυτά να κρύβεται και φωνάζει η παιδική περιέργεια να μάθεις τον κόσμο,να μάθεις να γράφεις για να το πας με καμάρι στην μαμά,να κάνεις κάτι σωστό μπας΄και σου πει μπράβο η δασκάλα.

 Πρώτες ορθογραφίες.Από αυτές που γράφαμε στην τάξη.Που υπαγόρευε τις λέξεις που έπρεπε να είχαμε μάθει και εμείς τις γράφαμε "απέξω".Μας είπε να γράψουμε κάποιες λέξεις και μέσα σε αυτές το όνομα "Γιώργος".Όταν μας επέστρεψε τα διορθωμένα τετράδια ένα τεράστιο κόκκινο "Χ".Κι από κάτω διόρθωση "Γιώργος,όχι Γιόργως"."Ντροπή",μου είπε όταν μου το έδωσε.

Εγω σκεφτόμουνα"γιατί είναι ντροπή?Τον ξάδερφο μου που τον φωνάζω "Γιώργο",δεν με ρωτάει πώς το γράφω,απλά γυρνάει".Κι αν και δεν ήξερα γιατί έπρεπε να ντραπώ,η αλήθεια είναι ντράπηκα.

 Πείσμωσα με τον εαυτό μου.Δεν θα ξαναντρεπόμουνα.Την επόμενη φορά που είχαμε ορθογραφία,κι ενώ μας υπαγόρευε τις λέξεις,εγώ είψα το βιβλίο ανοιχτό από κάτω.Αντέγραφα,τι να έκανα?Όσο και να είχα διαβάσει φοβόμουνα να μην ξαναντραπώ.Αντέγραφα και το είδε.Πλησίασε προς τα εμένα ,ακόμα θυμάμαι τι φορούσε."Τι είναι αυτό?",είπε και τράβηξε το βιβλίο κάτω από το θρανίο.Θα απαντούσα αλλά δεν πρόλαβα.Αυτό το σκελετωμένο χέρι που ποτέ δεν χάιδεψε κανένα κεφάλι,προσγειώθηκε με δύναμη στο δεξί μου μάγουλο.Δεν ήξερα αν έκαιγε το μάγουλο μου από το χαστούκι ή αν καίγανε τα δάκρυα που πέφτανε πάνω.

 "Ντ..."ροπή,πήγε να πει.Αλλά δεν πρόλαβε."Κυρία,αν μου λέγατε "μπράβο" που έγραψα το "ο" και δεν μου λέγατε ντροπή που το έγραψα λάθος δεν θα με πείραζε να ξανακάνω λάθος",της είπα μέσα από αναφιλητά..Πήγε στην έδρα,καθησε και με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια έσκυψε προς τα κάτω."Βγείτε διάλειμα",είπε μέσα από τα δόντια της.

 Αν δεν έκαιγε το μάγουλο μου,θα ήταν το ωραιότερο διάλειμα της ζωής μου.Όλες μου οι συμμαθήτριες μου χάρισαν τα αγαπημένα τους μολύβια,και ο Γιάννης που αγαπούσα μου έδωσε την μισή από την νουτέλα-καρδούλα που είχε.Σε λίγο είδα την μαμά μου να μπαίνει στο σχολείο και να τρέχει να με αγκαλιάζει.Την είχε πάρει τηλέφωνο η κυρία.Της εξήγησε τι έγινε και ζήτησε συγγνώμη.Εγώ κρυφάκουγα έξω από την τάξη και άκουσα την μαμά να της λέει "εσείς θα έπρεπε να ντρέπεστε.το θέμα σταματάει εδώ".

 Ψυχικό τράυμα δεν μου έμεινε.Νομίζω δηλαδή.Μόνο που όταν βλέπω το χαστούκι στο "το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο",στεναχωριέμαι που δεν έγινα ταινία.Απλά εύχομαι κι ελπίζω,να μην υπάρχουν πολλοί το "λάθος" που θα κάνει ένα παιδί,αλλά να υπα΄ρχουν πολλοί που θα του πούνε "μπράβο" που προσπάθησε.

 

 

Τα σκατα συμβαινουν

Και έρχεται μια μέρα που ξαφνικά τίποτα δεν έχει σημασία.Που δεν υπάρχει λόγος να σηκωθείς από το κρεβάτι,αλλά πρέπει να σηκωθείς.Που κοιτάς εκείνο τον τολιχο,γεμάτο φωτογραφίες που ακόμα δεν έχεις αξιωθεί να κατεβάσει και βλέπεις όλους εκείνους τους ανθρώπους που κάποτε σήμαιναν κάτι για εσένα,αλλά τώρα δεν τους αναγνωρίζεις.Λες και ισχύει αυτό που φοβούνται οι Ινδιάνοι,ότι φωτογραφίες κλέβουν την ψυχή.Κι εσύ λοιπόν,κοιτάς τους ανθρώπους που κάποτε ανταλλάξατε ψυχές και τώρα δεν έχεις διάθεση ούτε βλέμμα να ανταλλάξεις,να στέκονται εκεί,κρεμασμένοι σε έναν τοίχο περιμένοντας να τους αποκαθηλώσεις από τον τοίχο σου.Από εκείνον τον τοίχο που τον βρήκες εκεί,έτοιμο,χτισμένο,να περιορίζει τον χώρο σου,την ιδιοκτησία σου.Ίσως και να θεωρείς περιττή αυτή την τελετή αποκαθήλωσης γιατι τους έχεις ήδη "κατεβάσει" μέσα σου,υψώνοντας εκείνον τον αόρατο τοίχο που εσύ έχτισες ανάμεσα σε εσένα και σε αυτούς,φτιαγμένο από πληγές,λάθη και πάθη για να προστατέψεις την ψυχή σου.Κι έτσι ίσως τελικά να μην σε νοιάζει αν τους κοιτάς,γιατί δεν τους βλέπεις.
  Και κάπως έτσι ξεκινά μια ακόμα μέρα που απλά συμβαίνει να υπάρχει.Κι εσύ συμβαίνει να ξυπνάς,να σηκώνεσαι απο το κρεβάτι,να αντικρίζεις αυτόν τον τοίχο και να κουτουλάς πηγαίνοντας στο μπάνιο.Εκεί βρίσκεσαι για να  "εναποθέσεις"τις τοξίνες και τα υγρά που ο οργανισμός σου έκκρινε όσο κοιμόσουν για να κρίνει ότι πρέπει να αποβληθούν τώρα ,για να κάνεις μπάνιο,να "ξεπλύνεις" όσα ο ύπνος ασυνείδητα σε γέμισε, για να πλύνεις το πρόσωπο σου για να ξυπνήσεις.Λες και αρκεί λίγο ή πολύ νερό για να ξυπνήσεις...Και για να πλύνεις τα δόντια σου,να τα καθαρίσεις από όλη εκείνη την χολή που τα χάιδευε όσο εσυ κοιμόσουν.
 Και έτσι,μέσα στην καθαριότητα σου πας για να γεμίσεις πάλι τον εαυτό σου με τοξικά υγρά και νικοτίνη.Εκείνος ο πρώτος καφές,με το πρώτο τσιγάρο.Και τα δύο ετοιμάζονται μηχανικά και φτάνουν στο στόμα σου χωρίς να έχεις καταλάβει το πώς.Στο δεύτερο τσιγάρο κι ενώ νωχελικά και βαριεστημένα ανακατεύεις τον καφέ ακούς στο ράδιο που ξέμεινε να παίζει από χθες ..."cause everybody hurts sometimes...sometimes everything is wrong...."Κάπου εκεί ξυπνάς,και σκέφτεσαι ότι καλό θα ήταν να μην δώσεις σημασία στο συγκεκριμένο τραγούδι γιατί απλά το ραδιόφωνο συνέβη να το παίζει.Δεν θα πονέσεις,δεν θα στεναχωρηθείς τώρα,φτάνουν εκείνες οι "κάποιες" φορές που πόνεσες,στεναχωρήθηκες,πληγώθηκες.Άλλωστε έχουν συμβεί και εκείνες οι "κάποιες" φορές που εσυ πλήγωσες,στεναχώρησες,πλήγωσες.Έτσι είναι αυτά,απλά συμβαίνουν.
 Θα ντυθείς,θα ετοιμαστείς,θα τσεκάρεις αν έχεις μπαταρία,το κινητό σου όχι εσύ,εσύ νιώθεις να μην έχεις,και θα πας στην δουλειά σου.Είτε σου αρέσει είτε όχι θα πας.Έτσι συμβαίνει.Θα σου πουν πέντε "καλημέρες",θα πεις δύο εσύ γιατί βαριέσαι κιόλας,θα δουλέψεις και θα σχολάσεις.Θα μπεις στο αμάξι που ακόμα ξεχρεώνεις ή ξαλάφρωσες που δεν χρωστάς,στο τρένο,στο λεωφορείο,στο μετρό χωρίς εισητήριο γιατί "σιγά μην δώσεις κι 1.50 ευρώ,τόσα μας κόψανε",θα πάρεις ταξί και θα κουνάς αδιάφορα το κεφάλι στα όσα λέει ο ταξιτζής.Θα βρίζεις την τ΄θχη σου για την κίνηση,θα προσπαθείς να βρείς θέση για να καθήσεις,θα διαολοστέλνεις με εκείνο τον εσωτερικό σου διάλογο τον διπλανό που βρωμάει,ή θα κρύβεις διακριτικά το κινητό σου για να μην δει ο διπλανός αδιάκριτος τι γράφεις στο μήνυμα.Καθώς φτάνεις ξεφυσάς με ανακούφιση.Αυτά συμβαίνουν.
 Θα γυρίσεις σπίτι.Θα βρεις 378 λογαριασμούς να σε περιμένουν,θα βρίσεις κάθε τράπεζα και δεκο της Ελλάδας,θα πετάξεις αυτούς τους σιχαμένους φακέλους πάνω στο γραφείο και θα ανοίξεις την τηλεόραση για να έχεις παρέα την ώρα που τρως.Κι οσο θα τρως θα βλέπεις την αγανάκτηση,πορείες,λογίδρια σε παράθυρα,διαφημίσεις ουτοπικές,χιλιοπαιγμένες επαναλήψεις,σήριαλ που σε κάνουν να απορείς για την εθνικότητα σου,νέα για "σελέμπριτις"που σου είναι αδιάφορα.Και τα νέα και τα "σελέμπριτις".Χαμογελάς συγκαταβατικά,απλά κι αυτά συμβαίνουν.
 Κι όταν θα πας να κάνεις μπάνιο,θα σκεφτείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν.Θα σκεφτείς και ξενόγλωσσα "shit happens".Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να συμφωνήσεις.Κάπου εκεί συνηδειτοποιείς ότι μπορεί να μην μπορείς να αλλάξεις αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν,αλλά ότι μπορεί να μπορείς να αλλάξεις αυτά που αφήνεις εσύ να σου συμβούν.Και τότε αποφασίζεις να κατεβάσεις από τον τοίχο τις ψυχές εκείνες που μοιραστήκατε ζωές,που ήσουν σου φέρθηκαν άψυχα,ίσως όμως το ίδιο έκανες κι εσυ.Αναγνωρίζεις αμφότερα λάθη και συνεχίζεις.Αλλάζεις και τον σταθμό στο ραδιόφωνο που πάντα ξεχνάς ανοιχτό το βράδυ.Βάζεις κάποιον που παίζει εκείνη την μουσική που είναι πιο κοντά σε εκείνα που θες εσύ να συμβαίνουν.Ανοίγεις τους λογαριασμούς και υπολογίζεις πόσα χρωστάς.Κάπου εκει σκέφτεσαι πόσα χρωστάς κυριολεκτικά και μεταφορικά,πόσα σου χρωστάνε.Κάνεις τους υπολογισμούς -κυριολεκτικά και μεταφορικά-και βλέπεις ότι αφού συμβαίνει να μην υπάρχει χασούρα,καλά είσαι.Θα πάρεις τηλέφωνο έναν φίλο,έναν έρωτα,θα του πεις ότι συμβαίνει να παίζει μια καλή ταινία ή ότι συμβαίνει να θες να βγείτε ένα ποτό.Ή που θα πάτε,ή που θα βαριέται να βγει και θα κάτσετε μέσα,παρέα.Συμβαίνει κι αυτό.Θα κλείσεις το τηλέφωνο,θα ετοιμαστείς και θα σκέφτεσαι ότι ευτυχώς που συμβαίνει να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μας.Άνθρωποι σαν και εμάς που κλαίνε,γελάνε,ελπίζουν,χωρίσουν,μαλώνου,αγαπιούνται,βαριούνται,διασκεδάζουν,πέφτουν,σηκώνονται,ελπίζουν,απελπίζονται,που δίνουν και παίρνουν.Θα σκεφτείς ότι ναι "τα σκατά συμβαίνουν",και θα το δεχτείς αυτό,αλλά εκείνη την στιγμή θα σκεφτείς ότι έχεις δύο επιλογές.Ή να τα "φας",ή να τα "μαζέψεις"...