ανθρώπων απο-λογισμοί

Αντίστροφη μέτρηση...Λίγες ώρες για να φύγει αυτή η χρονιά και να έρθει η επόμενη...Ώρες...Χρόνος,μια σύμβαση των ανθρώπων για να συνεννοούνται.Λες και μετά την "θέσπιση" της ώρας,οι άνθρωποι δεν αργούν,δεν φτάνουν νωρίτερα,δεν περιμένουν,δεν βιάζονται,δεν αγχόνονται,Μετράνε,και αυτό τα λέει όλα.Όταν μετράς χάνεις την ουσία,την ουσία δεν μπορείς να την μετρήσεις.Αλλά έτσι ήταν πάντα ο άνθρωπος,έδινε σημασία σε ότι χώραγε στο χέρι του και μπορούσε να μετρηθεί.Και προσπάθησε να τα μετρήσει όλα,τις στιγμές,τις αγάπες,τις φιλίες,τις απώλειες,τους αποχωρισμούς,τα λάθη,τα σωστά,τις μέρες,τις νύχτες.Και αποφάσισε να δώσει σε αυτά σημασία,με το να βάλει μπροστά το "πιο" και να τα αριθμήσει.Να συνεχίσει την ζωή του και να θυμάται ποια ήταν η πιο ωραία μέρα της ζωής του,ποιά ήταν η πρώτη του αγάπη,πότε ήταν η πιο σημαντική απώλεια της ζωής του,το μεγαλύτερο του λάθος,το πιο ανολοκλήρωτο πάθος,ο καλύτερος του φίλος,η μεγαλύτερη του επιτυχία,η πιο ευτυχισμένη στιγμή,η πιο δύσκολη στιγμή,τι έχει μετανιώσει περισσότερο και τι θα ξαναέκανε ξανά και ξανά και ξανά.Αυτό κάνει ο άνθρωπος,μετράει και βάζει ταμπέλες,και αναφέρει τις "πιο"ταμπέλες,λες και οι άλλες οι μικρές και ασήμαντες δεν έχουν αξία....
Αυτό κάνει και τώρα,λίγες ώρες πριν να φύγει το 2011.Μετράει και κάνει "απολογισμούς".Ποτέ δεν μου άρεσαν οι απολογισμοί,πάντα με έκαναν να νιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ για κάτι.Κι εγώ δεν νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ για τίποτα.Ούτε και να υποσχεθώ και τίποτα.Ούτε στον εαυτό μου,ούτε στους άλλους,ούτε στη νέα χρονιά.Το μόνο που ξέρω,και που θέλω να συνεχίσω να ξέρω είναι οτι είμαι άνθρωπος.Και σαν άνθρωπος και αυτή την χρονιά όπως και την προηγούμενη,ξέρω ότι θα κάνω λάθη,αλλά θα κάνω και σωστά,ότι θα πέσω αλλά και θα σηκωθώ,ότι εκεί που θα κλαίω εκεί θα γελάσω,ότι θα ερωτευτώ αλλά και ότι θα πονέσω,ότι θα χάσω αλλά και ότι θα κερδίσω,ότι θα ζητησω συγγνώμη και ότι όταν μου ζητήσουν θα πω"έλα μωρέ δεν πειράζει",ότι κάποιους θα στεναχωρήσω και ότι κάποιοι θα με στεναχωρήσουνε,ότι θα συνεχίσω να ζω την κρίση και ότι θα πάθω πολλές κρίσεις,ότι εκεί που θα πιστέυω ότι δεν υπάρχει αύριο,εκεί θα αρχίσω να γελάω σαν να μην υπάρχει αύριο.Για ένα και μόνο νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ και ένα μόνο θα υποσχεθώ για το 2012,για το ότι θα είμαι άνθρωπος.

La belle indifference-Η μακάρια αδιαφορία

Noun

la belle indifference (uncountable)

(psychology, dated) A condition in which the person is unconcerned with symptoms caused by a conversion disorder. A naive, inappropriate lack of emotion or concern for the perceptions by others of one's disability, usually seen in persons with conversion disorder   www.wiktionary.org

Δεν ξέρεις πώς και πότε δεν σε νοιάζει τίποτα.Πώς όλα ξαφνικά ή από πάντα μοιάζουν ανούσια,άσκοπα,προγραμματισμένα."Το να μην σε νοιάζει τίποτα".Απλά ξυπνάς ένα πρωί και είναι παραμονή χριστουγέννων,και δεν σου βγαίνει να νιώσεις χριστούγεννα,να ευχηθείς,να ακούσεις κάλαντα.Σου βγαίνει να πεις ένα "ε και?",και να συνεχίσεις την μέρα σου τόσο μακάρια και αδιάφορα όσο συνέχισες την χθεσινή και όσο θα συνεχίσεις την αυριανή.

Την χθεσινή,την αυριανή,που ήταν και θα είναι γεμάτη από στιγμές,ανθρώπους.καταστάσεις.Κι εσυ όλα αυτά τα προσπερνάς,σαν να συμβαίνουν επειδή πρέπει να συμβαίνουν,σαν να και να μην υπήρχαν δεν θα είχε καμία διαφορά.

Ο κόσμος γύρω κινείται σε γρήγορους ρυθμους,πονάει,κλαίει,γελάει,στεναχωριέται,χαίρεται,χωρίζει,ερωτεύεται,κι εσύ απλά...επιβιώνεις.Με γνώμονα και ασπίδα ένα "ε και?",που ίσως ποτέ να μην είπες,αλλά μόνο αυτό να νιώθεις.

Δεν υπάρχει χαρά αλλά ούτε και πόνος,τίποτα ικανό να σε συγκινήσει,να γεμίσει το κενό που νιώθεις μέσα σου.Αλλά δεν σε νοιάζει που δεν γεμίζει κιόλας.

Κάπου εδώ θυμήθηκα τον Φιν,που όλο παράπονο,απορία ίσως και απόγνωση ρώτησε την Εστέλα "Πώς είναι να μην νιώθεις τίποτα?"..."Μακάρια αδιαφορία",θα απαντούσα αν ρώταγε εμένα.