Το πρώτο σου χαστούκι και παντοτινό.

Λένε ότι πάντα τα "πρώτα θυμόμαστε".Την πρώτη μέρα στο σχολείο,το πρώτο φιλί,την πρώτη ερωτική απογοήτευση,το πρώτο τσιγάρο,την πρώτη σοκολάτα,την πρώτη αγάπη,την πρώτη φορά που γνωρίζεις τι είναι αυτό το "σεξ" και σταματάς να ρωτάς και να βλέπεις μεταμεσονύκτιες ταινίες με το "χ" πάνω αριστερά στην οθόνη(όχι εγώ κάτι φίλοι μου),τις πρώτες διακοπές που έκανες χωρίς τους γονείς σου,το πρώτο μπάνιο χωρίς μπρατσάκια  κτλ κτλ κτλ.Από όλα αυτά και άλλα τόσα πρώτα,το "πρώτο"που μου έχει μείνει να εδω(δεν με βλέπετε,δείχνω δόξα πατρί),είναι το πρώτο χαστούκι.Κυριολεκτικό,μεταφορικά δεν μετράω πια.

 Ήμουνα πρώτη δημοτικού.Η "κυρία"μας μεγάλη σε ηλικία.Σαν γιαγιά.Θυμάμαι το άλλο τμήμα είχε μια "κυρία"πολύ νέα που στα διαλείματα 'επαιζε μαζί τους.Εμείς ζούσαμε την απόλυτη δυστυχία,γιατί καθώς δεν ξέραμε την ώρα δεν μπορούσαμε να υπολογίσουμε πότε θα βγούμε για διάλειμα."Σε λίγο χτυπάει",λέγαμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας,και δεν ξέραμε ούτε πόσο ήταν αυτό το "λίγο",ούτε πότε θα σήμαινε το κουδούνι του λυτρωμού.Στιφός άνθρωπος,στεγνός,από αυτούς που δεν έχουν χείλια.Κι εμείς,φοβισμένα πρωτάκια ψάχναμε να δούμε αν θα σκάσει κανένα χαμόγελο εκεί που οι άλλοι άνθρωποι έχουν χείλια,αν θα μας χαιδέψει το σκελετωμένο της χέρι το κεφάλι την ώρα που θα μπαίναμε στην τάξη.Μάταια.Μια "καλημέρα",μέσα από τα δόντια,κι ένα"καθήστε-ησυχία",μια λέξη.

 Και η πρώτη επαφή με το σχολείο να μοιάζει αγγαρεία,να κατουριόμαστε πάνω μας επίτηδες για να μας στείλουν σπίτι και να γλυτώσουμε,να πονάει η κοιλιά 5 μέρες την εβδομάδα για να μην πάμε σχολείο.Αλλά πίσω από όλα αυτά να κρύβεται και φωνάζει η παιδική περιέργεια να μάθεις τον κόσμο,να μάθεις να γράφεις για να το πας με καμάρι στην μαμά,να κάνεις κάτι σωστό μπας΄και σου πει μπράβο η δασκάλα.

 Πρώτες ορθογραφίες.Από αυτές που γράφαμε στην τάξη.Που υπαγόρευε τις λέξεις που έπρεπε να είχαμε μάθει και εμείς τις γράφαμε "απέξω".Μας είπε να γράψουμε κάποιες λέξεις και μέσα σε αυτές το όνομα "Γιώργος".Όταν μας επέστρεψε τα διορθωμένα τετράδια ένα τεράστιο κόκκινο "Χ".Κι από κάτω διόρθωση "Γιώργος,όχι Γιόργως"."Ντροπή",μου είπε όταν μου το έδωσε.

Εγω σκεφτόμουνα"γιατί είναι ντροπή?Τον ξάδερφο μου που τον φωνάζω "Γιώργο",δεν με ρωτάει πώς το γράφω,απλά γυρνάει".Κι αν και δεν ήξερα γιατί έπρεπε να ντραπώ,η αλήθεια είναι ντράπηκα.

 Πείσμωσα με τον εαυτό μου.Δεν θα ξαναντρεπόμουνα.Την επόμενη φορά που είχαμε ορθογραφία,κι ενώ μας υπαγόρευε τις λέξεις,εγώ είψα το βιβλίο ανοιχτό από κάτω.Αντέγραφα,τι να έκανα?Όσο και να είχα διαβάσει φοβόμουνα να μην ξαναντραπώ.Αντέγραφα και το είδε.Πλησίασε προς τα εμένα ,ακόμα θυμάμαι τι φορούσε."Τι είναι αυτό?",είπε και τράβηξε το βιβλίο κάτω από το θρανίο.Θα απαντούσα αλλά δεν πρόλαβα.Αυτό το σκελετωμένο χέρι που ποτέ δεν χάιδεψε κανένα κεφάλι,προσγειώθηκε με δύναμη στο δεξί μου μάγουλο.Δεν ήξερα αν έκαιγε το μάγουλο μου από το χαστούκι ή αν καίγανε τα δάκρυα που πέφτανε πάνω.

 "Ντ..."ροπή,πήγε να πει.Αλλά δεν πρόλαβε."Κυρία,αν μου λέγατε "μπράβο" που έγραψα το "ο" και δεν μου λέγατε ντροπή που το έγραψα λάθος δεν θα με πείραζε να ξανακάνω λάθος",της είπα μέσα από αναφιλητά..Πήγε στην έδρα,καθησε και με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια έσκυψε προς τα κάτω."Βγείτε διάλειμα",είπε μέσα από τα δόντια της.

 Αν δεν έκαιγε το μάγουλο μου,θα ήταν το ωραιότερο διάλειμα της ζωής μου.Όλες μου οι συμμαθήτριες μου χάρισαν τα αγαπημένα τους μολύβια,και ο Γιάννης που αγαπούσα μου έδωσε την μισή από την νουτέλα-καρδούλα που είχε.Σε λίγο είδα την μαμά μου να μπαίνει στο σχολείο και να τρέχει να με αγκαλιάζει.Την είχε πάρει τηλέφωνο η κυρία.Της εξήγησε τι έγινε και ζήτησε συγγνώμη.Εγώ κρυφάκουγα έξω από την τάξη και άκουσα την μαμά να της λέει "εσείς θα έπρεπε να ντρέπεστε.το θέμα σταματάει εδώ".

 Ψυχικό τράυμα δεν μου έμεινε.Νομίζω δηλαδή.Μόνο που όταν βλέπω το χαστούκι στο "το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο",στεναχωριέμαι που δεν έγινα ταινία.Απλά εύχομαι κι ελπίζω,να μην υπάρχουν πολλοί το "λάθος" που θα κάνει ένα παιδί,αλλά να υπα΄ρχουν πολλοί που θα του πούνε "μπράβο" που προσπάθησε.

 

 

Τα σκατα συμβαινουν

Και έρχεται μια μέρα που ξαφνικά τίποτα δεν έχει σημασία.Που δεν υπάρχει λόγος να σηκωθείς από το κρεβάτι,αλλά πρέπει να σηκωθείς.Που κοιτάς εκείνο τον τολιχο,γεμάτο φωτογραφίες που ακόμα δεν έχεις αξιωθεί να κατεβάσει και βλέπεις όλους εκείνους τους ανθρώπους που κάποτε σήμαιναν κάτι για εσένα,αλλά τώρα δεν τους αναγνωρίζεις.Λες και ισχύει αυτό που φοβούνται οι Ινδιάνοι,ότι φωτογραφίες κλέβουν την ψυχή.Κι εσύ λοιπόν,κοιτάς τους ανθρώπους που κάποτε ανταλλάξατε ψυχές και τώρα δεν έχεις διάθεση ούτε βλέμμα να ανταλλάξεις,να στέκονται εκεί,κρεμασμένοι σε έναν τοίχο περιμένοντας να τους αποκαθηλώσεις από τον τοίχο σου.Από εκείνον τον τοίχο που τον βρήκες εκεί,έτοιμο,χτισμένο,να περιορίζει τον χώρο σου,την ιδιοκτησία σου.Ίσως και να θεωρείς περιττή αυτή την τελετή αποκαθήλωσης γιατι τους έχεις ήδη "κατεβάσει" μέσα σου,υψώνοντας εκείνον τον αόρατο τοίχο που εσύ έχτισες ανάμεσα σε εσένα και σε αυτούς,φτιαγμένο από πληγές,λάθη και πάθη για να προστατέψεις την ψυχή σου.Κι έτσι ίσως τελικά να μην σε νοιάζει αν τους κοιτάς,γιατί δεν τους βλέπεις.
  Και κάπως έτσι ξεκινά μια ακόμα μέρα που απλά συμβαίνει να υπάρχει.Κι εσύ συμβαίνει να ξυπνάς,να σηκώνεσαι απο το κρεβάτι,να αντικρίζεις αυτόν τον τοίχο και να κουτουλάς πηγαίνοντας στο μπάνιο.Εκεί βρίσκεσαι για να  "εναποθέσεις"τις τοξίνες και τα υγρά που ο οργανισμός σου έκκρινε όσο κοιμόσουν για να κρίνει ότι πρέπει να αποβληθούν τώρα ,για να κάνεις μπάνιο,να "ξεπλύνεις" όσα ο ύπνος ασυνείδητα σε γέμισε, για να πλύνεις το πρόσωπο σου για να ξυπνήσεις.Λες και αρκεί λίγο ή πολύ νερό για να ξυπνήσεις...Και για να πλύνεις τα δόντια σου,να τα καθαρίσεις από όλη εκείνη την χολή που τα χάιδευε όσο εσυ κοιμόσουν.
 Και έτσι,μέσα στην καθαριότητα σου πας για να γεμίσεις πάλι τον εαυτό σου με τοξικά υγρά και νικοτίνη.Εκείνος ο πρώτος καφές,με το πρώτο τσιγάρο.Και τα δύο ετοιμάζονται μηχανικά και φτάνουν στο στόμα σου χωρίς να έχεις καταλάβει το πώς.Στο δεύτερο τσιγάρο κι ενώ νωχελικά και βαριεστημένα ανακατεύεις τον καφέ ακούς στο ράδιο που ξέμεινε να παίζει από χθες ..."cause everybody hurts sometimes...sometimes everything is wrong...."Κάπου εκεί ξυπνάς,και σκέφτεσαι ότι καλό θα ήταν να μην δώσεις σημασία στο συγκεκριμένο τραγούδι γιατί απλά το ραδιόφωνο συνέβη να το παίζει.Δεν θα πονέσεις,δεν θα στεναχωρηθείς τώρα,φτάνουν εκείνες οι "κάποιες" φορές που πόνεσες,στεναχωρήθηκες,πληγώθηκες.Άλλωστε έχουν συμβεί και εκείνες οι "κάποιες" φορές που εσυ πλήγωσες,στεναχώρησες,πλήγωσες.Έτσι είναι αυτά,απλά συμβαίνουν.
 Θα ντυθείς,θα ετοιμαστείς,θα τσεκάρεις αν έχεις μπαταρία,το κινητό σου όχι εσύ,εσύ νιώθεις να μην έχεις,και θα πας στην δουλειά σου.Είτε σου αρέσει είτε όχι θα πας.Έτσι συμβαίνει.Θα σου πουν πέντε "καλημέρες",θα πεις δύο εσύ γιατί βαριέσαι κιόλας,θα δουλέψεις και θα σχολάσεις.Θα μπεις στο αμάξι που ακόμα ξεχρεώνεις ή ξαλάφρωσες που δεν χρωστάς,στο τρένο,στο λεωφορείο,στο μετρό χωρίς εισητήριο γιατί "σιγά μην δώσεις κι 1.50 ευρώ,τόσα μας κόψανε",θα πάρεις ταξί και θα κουνάς αδιάφορα το κεφάλι στα όσα λέει ο ταξιτζής.Θα βρίζεις την τ΄θχη σου για την κίνηση,θα προσπαθείς να βρείς θέση για να καθήσεις,θα διαολοστέλνεις με εκείνο τον εσωτερικό σου διάλογο τον διπλανό που βρωμάει,ή θα κρύβεις διακριτικά το κινητό σου για να μην δει ο διπλανός αδιάκριτος τι γράφεις στο μήνυμα.Καθώς φτάνεις ξεφυσάς με ανακούφιση.Αυτά συμβαίνουν.
 Θα γυρίσεις σπίτι.Θα βρεις 378 λογαριασμούς να σε περιμένουν,θα βρίσεις κάθε τράπεζα και δεκο της Ελλάδας,θα πετάξεις αυτούς τους σιχαμένους φακέλους πάνω στο γραφείο και θα ανοίξεις την τηλεόραση για να έχεις παρέα την ώρα που τρως.Κι οσο θα τρως θα βλέπεις την αγανάκτηση,πορείες,λογίδρια σε παράθυρα,διαφημίσεις ουτοπικές,χιλιοπαιγμένες επαναλήψεις,σήριαλ που σε κάνουν να απορείς για την εθνικότητα σου,νέα για "σελέμπριτις"που σου είναι αδιάφορα.Και τα νέα και τα "σελέμπριτις".Χαμογελάς συγκαταβατικά,απλά κι αυτά συμβαίνουν.
 Κι όταν θα πας να κάνεις μπάνιο,θα σκεφτείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν.Θα σκεφτείς και ξενόγλωσσα "shit happens".Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να συμφωνήσεις.Κάπου εκεί συνηδειτοποιείς ότι μπορεί να μην μπορείς να αλλάξεις αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν,αλλά ότι μπορεί να μπορείς να αλλάξεις αυτά που αφήνεις εσύ να σου συμβούν.Και τότε αποφασίζεις να κατεβάσεις από τον τοίχο τις ψυχές εκείνες που μοιραστήκατε ζωές,που ήσουν σου φέρθηκαν άψυχα,ίσως όμως το ίδιο έκανες κι εσυ.Αναγνωρίζεις αμφότερα λάθη και συνεχίζεις.Αλλάζεις και τον σταθμό στο ραδιόφωνο που πάντα ξεχνάς ανοιχτό το βράδυ.Βάζεις κάποιον που παίζει εκείνη την μουσική που είναι πιο κοντά σε εκείνα που θες εσύ να συμβαίνουν.Ανοίγεις τους λογαριασμούς και υπολογίζεις πόσα χρωστάς.Κάπου εκει σκέφτεσαι πόσα χρωστάς κυριολεκτικά και μεταφορικά,πόσα σου χρωστάνε.Κάνεις τους υπολογισμούς -κυριολεκτικά και μεταφορικά-και βλέπεις ότι αφού συμβαίνει να μην υπάρχει χασούρα,καλά είσαι.Θα πάρεις τηλέφωνο έναν φίλο,έναν έρωτα,θα του πεις ότι συμβαίνει να παίζει μια καλή ταινία ή ότι συμβαίνει να θες να βγείτε ένα ποτό.Ή που θα πάτε,ή που θα βαριέται να βγει και θα κάτσετε μέσα,παρέα.Συμβαίνει κι αυτό.Θα κλείσεις το τηλέφωνο,θα ετοιμαστείς και θα σκέφτεσαι ότι ευτυχώς που συμβαίνει να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μας.Άνθρωποι σαν και εμάς που κλαίνε,γελάνε,ελπίζουν,χωρίσουν,μαλώνου,αγαπιούνται,βαριούνται,διασκεδάζουν,πέφτουν,σηκώνονται,ελπίζουν,απελπίζονται,που δίνουν και παίρνουν.Θα σκεφτείς ότι ναι "τα σκατά συμβαίνουν",και θα το δεχτείς αυτό,αλλά εκείνη την στιγμή θα σκεφτείς ότι έχεις δύο επιλογές.Ή να τα "φας",ή να τα "μαζέψεις"...