Powered By Blogger

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

ον δε ντισκαβερι τσανελ

Και ξυπνάς ένα πρωί και δεν έχεις δουλειά,Δουλειά κανονική με την έννοια του "πληρώνομαι για να προσφέρω".Μένεις ξαφνικά με την άλλη σημασία της σουλειάς,αυτή του "κάτι έχω να κάνω".Να πληρώσεις λογαριασμούς με λεφτά που είχες στην άκρη,να μαγειρέψεις κάτι,αν ξέρεις βέβαια να μαγειρεύεις,να κατεβάσεις κανένα τόρεντ άλλο βέβαια που δεν ξέρεις να κατεβάζεις τόρεντ,να ασχοληθείς με την διακόσμηση του σπιτιού και να κοιτάς ένα βαζάκι για μισή ώρα γιατί δεν σου ταιριάζει εκεί που το έβαλες,να το ξαναλλάζεις θέση,να το ξανακοιτάς μισή ώρα και στο τέλος να το σπας και να το πετάς,να ψάχνεις δουλεία,να στέλνεις βιογραφικά και να προσπαθείς να χωρέσεις σε δυο σελίδες ποιος είσαι,πόσα χρόνια έφαγες στα θρανία και στις δουλείες,τι έκανες σε αυτές τις δουλειές,τι ενδιαφέροντα έχεις,και να σκέφτεσαι πώς μπορείς να χωρέσεις σε αυτό το δισέλιδο ότι δεν ξέρεις να κατεβάζεις τόρεντ,αλλά έχεις θέληση.Γενικά οτι έχεις θέληση.Να διαβάζεις κανένα βιβλίο,ξέρεις από αυτά που έχουν μέσα άμμο από το καλοκαίρι,να τηλεφωνείς σε φίλους που δεν μπορούν να σου μιλήσουν γιατί αυτοί έχουν δουλειά,να βλέπεις Μενεγάκη και "Κωσταντίνου και Ελένης",να βαριέσαι να βλέπεις Μενεγάκη και Κωνσταντίνου και Ελένης,να βλέπεις ντισκάβερι τσάνελ και ντοκιμαντέρ και να θες να τα παρατήσεις όλα και να πας να γίνεις ένας σύγχρονος κροκοδειλάκιας.
 Έχει πάει μεσημέρι και δεν θες να γίνεις κροκοδειλάκιας,κι αρχίζεις να σκέφτεσαι πώς μπορείς να σώσεις τον κόσμο.Να γίνεις "Μητέρα Τερέζα",να γίνεις κυανόκρανος,να ανακαλύψεις ένα νέο φάρμακο,να πας στους "γιατρούς χωρίς σύνορα",να γίνεις ιδρυτής  μιας νέας θρησκέιας και να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο για να την διαδώσεις,να βρείς μια νέα παγκόσμια πατέντα ανώτερη του "μπαμίξ" και του "ίζι τσόπερ",να φέρεις ειρήνη σε όλο τον κόσμο και να πάρεις νόμπελ.Κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως αν δεν σώσεις τον εαυτό σου δεν μπορείς να σώσεις τον κόσμο,και αρχίζεις μια εσωτερική αναζήτηση."ποιος είμαι?πού πάω?πώς έγινα αυτό που είμαι?τι να ψηφίσω?πού έχω την αφροδίτη μου,έχω βενζίνη?τι να κάνει εκείνος ο γκόμενος που είχα γνωρίσει στην Μύκονο το 1999?"και άλλα τέτοια.Σε κάποια ερωτήματα έχεις απαντήσεις σε κάποια άλλα όχι.Και κάπου εκεί,μέσα σε αυτή την εσωτερική αναζήτηση,σκάει το μεγάλο ερώτημα,αυτό το "Γιατί?"."Γιατί σε εμένα?Γιατί να μείνω εγώ χωρίς δουλειά?",Αυτό το αιώνιο "γιατί"που κολλαέι πάντα και παντού,πολύ πιο δύσκολο να απαντηθεί από το "πόσα απίδια βάνει ο σάκος".Φίλοι και γνωστοί,ίσως και κάποια φωνούλα μέσα σου,σου λένε πως"τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους,πώς άλλοι είναι σε πολύ χειρότερη θέση από εσένα,πώς κανείς δεν χάνεται"και άλλα τέτοια.Και όσο και να τα πιστευέις κάπως όλα αυτά,δεν μπορούν να σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα.Θυμάσαι τότε που το μόνο ποσοστό στο οποίο ανήκες ήταν εκείνο του "νεανικού κοινού,και όχι της ανεργίας,θυμάσαι τις στιγμές εκείνες που όσο και αν σιχτίριζες που ξύπναγες από το άγριο χάραμα για να είσαι στην ώρα σου στην δουλειά,που όσο και αν σου έσπαγε τα νεύρα ο διευθυντής και ο συνάδελφος,εκεί που ήσουνα πέρασες καλά,άφησες κομματιά του εαυτού και πήρες κομμάτια των εαυτών των άλλων.Ένιωθες χρήσιμος πρώτα από ολα στον εαυτό σου και μετά στους άλλους.Είχες κάτι να κάνεις και να σε κάνουν.Παλιά.Και κάπου εκεί στεναχωριέσαι λίγο παραπάνω από οτι πριν,και σε πιάνει ένα παράπονο κι ένα "γαμώτο".Αλλά μετά από το παράπονο,μετά κι από το γαμώτο,σε πιάνει αυτό το πείσμα κι αυτή η αισοδοξία που δεν καταλαβαίνεις πώς και από πού και κυρίως γιατί ήρθε και τα βλέπεις λίγο αλλιώς,λίγο πιο εφικτά και εύκολα.
 Προσπαθείς να κολλήσεις τα κομμάτια του βαζακίου,που θα μπορούσες να είσαι εσύ,και να το βάλεις στην θέση του,και πιστεύεις πως θα μπεις και εσύ στην θέση σου,κάποια στιγμή.Και χτυπάει το τηλέφωνο για έναν καφέ,ένα σινεμά,για ένα ποτό που γίνονται πολλά ποτά μέχρι το πρωί.Και σου κατεβάζουν οι φίλοι όσα τόρεντ θες,και ψάχνετε μαζί για δουλειά.Και κάποια στιγμή,σήμερα,αύριο,μεθαύριο, βρίσκεις δουλειά.Και σταματάς να σκέφτεσαι εκείνο τον γκόμενο του 1999,και περιμένεις εκείνον του 2012.2012????ΤΖΊΣΑΣ!Τώρα που φτιάξαν όλα έχεις να ανησυχείς και για το αν θα βγουν αληθινοί οι Μάγιας....



ον δε ντισκάβερι τσανελ

Και ξυπνάς ένα πρωί και δεν έχεις δουλειά.Δουλειά κανονική με την έννοια του "πληρώνομαι για να προσφέρω".Μένεις ξαφνικά με την άλλη σημασία της σουλειάς,αυτή του "κάτι έχω να κάνω".Να πληρώσεις λογαριασμούς με λεφτά που είχες στην άκρη,να μαγειρέψεις κάτι,αν ξέρεις βέβαια να μαγειρεύεις,να κατεβάσεις κανένα τόρεντ άλλο βέβαια που δεν ξέρεις να κατεβάζεις τόρεντ,να ασχοληθείς με την διακόσμηση του σπιτιού και να κοιτάς ένα βαζάκι για μισή ώρα γιατί δεν σου ταιριάζει εκεί που το έβαλες,να το ξαναλλάζεις θέση,να το ξανακοιτάς μισή ώρα και στο τέλος να το σπας και να το πετάς,να ψάχνεις δουλεία,να στέλνεις βιογραφικά και να προσπαθείς να χωρέσεις σε δυο σελίδες ποιος είσαι,πόσα χρόνια έφαγες στα θρανία και στις δουλείες,τι έκανες σε αυτές τις δουλειές,τι ενδιαφέροντα έχεις,και να σκέφτεσαι πώς μπορείς να χωρέσεις σε αυτό το δισέλιδο ότι δεν ξέρεις να κατεβάζεις τόρεντ,αλλά έχεις θέληση.Γενικά οτι έχεις θέληση.Να διαβάζεις κανένα βιβλίο,ξέρεις από αυτά που έχουν μέσα άμμο από το καλοκαίρι,να τηλεφωνείς σε φίλους που δεν μπορούν να σου μιλήσουν γιατί αυτοί έχουν δουλειά,να βλέπεις Μενεγάκη και "Κωσταντίνου και Ελένης",να βαριέσαι να βλέπεις Μενεγάκη και Κωνσταντίνου και Ελένης,να βλέπεις ντισκάβερι τσάνελ και ντοκιμαντέρ και να θες να τα παρατήσεις όλα και να πας να γίνεις ένας σύγχρονος κροκοδειλάκιας.
 Έχει πάει μεσημέρι και δεν θες να γίνεις κροκοδειλάκιας,κι αρχίζεις να σκέφτεσαι πώς μπορείς να σώσεις τον κόσμο.Να γίνεις "Μητέρα Τερέζα",να γίνεις κυανόκρανος,να ανακαλύψεις ένα νέο φάρμακο,να πας στους "γιατρούς χωρίς σύνορα",να γίνεις ιδρυτής  μιας νέας θρησκέιας και να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο για να την διαδώσεις,να βρείς μια νέα παγκόσμια πατέντα ανώτερη του "μπαμίξ" και του "ίζι τσόπερ",να φέρεις ειρήνη σε όλο τον κόσμο και να πάρεις νόμπελ.Κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως αν δεν σώσεις τον εαυτό σου δεν μπορείς να σώσεις τον κόσμο,και αρχίζεις μια εσωτερική αναζήτηση."ποιος είμαι?πού πάω?πώς έγινα αυτό που είμαι?τι να ψηφίσω?πού έχω την αφροδίτη μου,έχω βενζίνη?τι να κάνει εκείνος ο γκόμενος που είχα γνωρίσει στην Μύκονο το 1999?"και άλλα τέτοια.Σε κάποια ερωτήματα έχεις απαντήσεις σε κάποια άλλα όχι.Και κάπου εκεί,μέσα σε αυτή την εσωτερική αναζήτηση,σκάει το μεγάλο ερώτημα,αυτό το "Γιατί?"."Γιατί σε εμένα?Γιατί να μείνω εγώ χωρίς δουλειά?",Αυτό το αιώνιο "γιατί"που κολλαέι πάντα και παντού,πολύ πιο δύσκολο να απαντηθεί από το "πόσα απίδια βάνει ο σάκος".Φίλοι και γνωστοί,ίσως και κάποια φωνούλα μέσα σου,σου λένε πως"τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους,πώς άλλοι είναι σε πολύ χειρότερη θέση από εσένα,πώς κανείς δεν χάνεται"και άλλα τέτοια.Και όσο και να τα πιστευέις κάπως όλα αυτά,δεν μπορούν να σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα.Θυμάσαι τότε που το μόνο ποσοστό στο οποίο ανήκες ήταν εκείνο του "νεανικού κοινού,και όχι της ανεργίας,θυμάσαι τις στιγμές εκείνες που όσο και αν σιχτίριζες που ξύπναγες από το άγριο χάραμα για να είσαι στην ώρα σου στην δουλειά,που όσο και αν σου έσπαγε τα νεύρα ο διευθυντής και ο συνάδελφος,εκεί που ήσουνα πέρασες καλά,άφησες κομματιά του εαυτού και πήρες κομμάτια των εαυτών των άλλων.Ένιωθες χρήσιμος πρώτα από ολα στον εαυτό σου και μετά στους άλλους.Είχες κάτι να κάνεις και να σε κάνουν.Παλιά.Και κάπου εκεί στεναχωριέσαι λίγο παραπάνω από οτι πριν,και σε πιάνει ένα παράπονο κι ένα "γαμώτο".Αλλά μετά από το παράπονο,μετά κι από το γαμώτο,σε πιάνει αυτό το πείσμα κι αυτή η αισοδοξία που δεν καταλαβαίνεις πώς και από πού και κυρίως γιατί ήρθε και τα βλέπεις λίγο αλλιώς,λίγο πιο εφικτά και εύκολα.
 Προσπαθείς να κολλήσεις τα κομμάτια του βαζακίου,που θα μπορούσες να είσαι εσύ,και να το βάλεις στην θέση του,και πιστεύεις πως θα μπεις και εσύ στην θέση σου,κάποια στιγμή.Και χτυπάει το τηλέφωνο για έναν καφέ,ένα σινεμά,για ένα ποτό που γίνονται πολλά ποτά μέχρι το πρωί.Και σου κατεβάζουν οι φίλοι όσα τόρεντ θες,και ψάχνετε μαζί για δουλειά.Και κάποια στιγμή,σήμερα,αύριο,μεθαύριο, βρίσκεις δουλειά.Και σταματάς να σκέφτεσαι εκείνο τον γκόμενο του 1999,και περιμένεις εκείνον του 2012.2012????ΤΖΊΣΑΣ!Τώρα που φτιάξαν όλα έχεις να ανησυχείς και για το αν θα βγουν αληθινοί οι Μάγιας....

1 σχόλιο:

  1. Ισμηνούλα μου, γράφε κάπως να μπορούμε να διαβάζουμε....
    Αυτό το μωβ σε μαύρο φόντο θα στραβωθώ καλή μου...
    Λυπήσου με κι έχω ωραία μάτια...αμαρτία είναι:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή