Powered By Blogger

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Το πρώτο σου χαστούκι και παντοτινό.

Λένε ότι πάντα τα "πρώτα θυμόμαστε".Την πρώτη μέρα στο σχολείο,το πρώτο φιλί,την πρώτη ερωτική απογοήτευση,το πρώτο τσιγάρο,την πρώτη σοκολάτα,την πρώτη αγάπη,την πρώτη φορά που γνωρίζεις τι είναι αυτό το "σεξ" και σταματάς να ρωτάς και να βλέπεις μεταμεσονύκτιες ταινίες με το "χ" πάνω αριστερά στην οθόνη(όχι εγώ κάτι φίλοι μου),τις πρώτες διακοπές που έκανες χωρίς τους γονείς σου,το πρώτο μπάνιο χωρίς μπρατσάκια  κτλ κτλ κτλ.Από όλα αυτά και άλλα τόσα πρώτα,το "πρώτο"που μου έχει μείνει να εδω(δεν με βλέπετε,δείχνω δόξα πατρί),είναι το πρώτο χαστούκι.Κυριολεκτικό,μεταφορικά δεν μετράω πια.
 Ήμουνα πρώτη δημοτικού.Η "κυρία"μας μεγάλη σε ηλικία.Σαν γιαγιά.Θυμάμαι το άλλο τμήμα είχε μια "κυρία"πολύ νέα που στα διαλείματα 'επαιζε μαζί τους.Εμείς ζούσαμε την απόλυτη δυστυχία,γιατί καθώς δεν ξέραμε την ώρα δεν μπορούσαμε να υπολογίσουμε πότε θα βγούμε για διάλειμα."Σε λίγο χτυπάει",λέγαμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας,και δεν ξέραμε ούτε πόσο ήταν αυτό το "λίγο",ούτε πότε θα σήμαινε το κουδούνι του λυτρωμού.Στιφός άνθρωπος,στεγνός,από αυτούς που δεν έχουν χείλια.Κι εμείς,φοβισμένα πρωτάκια ψάχναμε να δούμε αν θα σκάσει κανένα χαμόγελο εκεί που οι άλλοι άνθρωποι έχουν χείλια,αν θα μας χαιδέψει το σκελετωμένο της χέρι το κεφάλι την ώρα που θα μπαίναμε στην τάξη.Μάταια.Μια "καλημέρα",μέσα από τα δόντια,κι ένα"καθήστε-ησυχία",μια λέξη.
 Και η πρώτη επαφή με το σχολείο να μοιάζει αγγαρεία,να κατουριόμαστε πάνω μας επίτηδες για να μας στείλουν σπίτι και να γλυτώσουμε,να πονάει η κοιλιά 5 μέρες την εβδομάδα για να μην πάμε σχολείο.Αλλά πίσω από όλα αυτά να κρύβεται και φωνάζει η παιδική περιέργεια να μάθεις τον κόσμο,να μάθεις να γράφεις για να το πας με καμάρι στην μαμά,να κάνεις κάτι σωστό μπας΄και σου πει μπράβο η δασκάλα.
 Πρώτες ορθογραφίες.Από αυτές που γράφαμε στην τάξη.Που υπαγόρευε τις λέξεις που έπρεπε να είχαμε μάθει και εμείς τις γράφαμε "απέξω".Μας είπε να γράψουμε κάποιες λέξεις και μέσα σε αυτές το όνομα "Γιώργος".Όταν μας επέστρεψε τα διορθωμένα τετράδια ένα τεράστιο κόκκινο "Χ".Κι από κάτω διόρθωση "Γιώργος,όχι Γιόργως"."Ντροπή",μου είπε όταν μου το έδωσε.
Εγω σκεφτόμουνα"γιατί είναι ντροπή?Τον ξάδερφο μου που τον φωνάζω "Γιώργο",δεν με ρωτάει πώς το γράφω,απλά γυρνάει".Κι αν και δεν ήξερα γιατί έπρεπε να ντραπώ,η αλήθεια είναι ντράπηκα.
 Πείσμωσα με τον εαυτό μου.Δεν θα ξαναντρεπόμουνα.Την επόμενη φορά που είχαμε ορθογραφία,κι ενώ μας υπαγόρευε τις λέξεις,εγώ είψα το βιβλίο ανοιχτό από κάτω.Αντέγραφα,τι να έκανα?Όσο και να είχα διαβάσει φοβόμουνα να μην ξαναντραπώ.Αντέγραφα και το είδε.Πλησίασε προς τα εμένα ,ακόμα θυμάμαι τι φορούσε."Τι είναι αυτό?",είπε και τράβηξε το βιβλίο κάτω από το θρανίο.Θα απαντούσα αλλά δεν πρόλαβα.Αυτό το σκελετωμένο χέρι που ποτέ δεν χάιδεψε κανένα κεφάλι,προσγειώθηκε με δύναμη στο δεξί μου μάγουλο.Δεν ήξερα αν έκαιγε το μάγουλο μου από το χαστούκι ή αν καίγανε τα δάκρυα που πέφτανε πάνω.
 "Ντ..."ροπή,πήγε να πει.Αλλά δεν πρόλαβε."Κυρία,αν μου λέγατε "μπράβο" που έγραψα το "ο" και δεν μου λέγατε ντροπή που το έγραψα λάθος δεν θα με πείραζε να ξανακάνω λάθος",της είπα μέσα από αναφιλητά..Πήγε στην έδρα,καθησε και με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια έσκυψε προς τα κάτω."Βγείτε διάλειμα",είπε μέσα από τα δόντια της.
 Αν δεν έκαιγε το μάγουλο μου,θα ήταν το ωραιότερο διάλειμα της ζωής μου.Όλες μου οι συμμαθήτριες μου χάρισαν τα αγαπημένα τους μολύβια,και ο Γιάννης που αγαπούσα μου έδωσε την μισή από την νουτέλα-καρδούλα που είχε.Σε λίγο είδα την μαμά μου να μπαίνει στο σχολείο και να τρέχει να με αγκαλιάζει.Την είχε πάρει τηλέφωνο η κυρία.Της εξήγησε τι έγινε και ζήτησε συγγνώμη.Εγώ κρυφάκουγα έξω από την τάξη και άκουσα την μαμά να της λέει "εσείς θα έπρεπε να ντρέπεστε.το θέμα σταματάει εδώ".
 Ψυχικό τράυμα δεν μου έμεινε.Νομίζω δηλαδή.Μόνο που όταν βλέπω το χαστούκι στο "το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο",στεναχωριέμαι που δεν έγινα ταινία.Απλά εύχομαι κι ελπίζω,να μην υπάρχουν πολλοί το "λάθος" που θα κάνει ένα παιδί,αλλά να υπα΄ρχουν πολλοί που θα του πούνε "μπράβο" που προσπάθησε.
 
 

1 σχόλιο: